Herbie Hancock, Juan-les-Pins bahçesine geri döndü: "Burası eski bir aile gibi"

Bazen iyi Güneyliler gibi, kelimelerle abartmaya, abartmaya eğilimliyiz. Ama burada aldatma riski yok: Herbie Hancock bir efsane.

Görüntülü görüşme için ekranın diğer tarafında, otel odasından bizi huzurla karşılıyor. Yetişkinlerin bunu kesinlikle abartmasına gerek yok. Pinède Gould'daki son performansından üç yıl sonra , bu Cumartesi, 19 Temmuz'da Jazz à Juan'a geri dönen Amerikalı sanatçı, kendini evinde hissedecek.

Lider olarak bu efsanevi sahneye çıkışı ondördüncü kez olacak (hala abartmıyoruz).

Chicago doğumlu sanatçı, solo kariyerine başlamadan önce, 1963'te Miles Davis'in yardımcı sanatçısı olarak, kontrbasta Ron Carter, saksafonda George Coleman ve davulda Tony Williams eşliğinde orada sahne almıştı. 27 Temmuz akşamı kaydedilen kayıt, CBS etiketiyle iki farklı isimle yayınlandı: Avrupa'da Miles Davis ve Antibes'te Miles .

Bir Oscar (Bertrand Tavernier'in 1987 yapımı Autour de Minuit'siyle ), 14 Grammy Ödülü ve binlerce konserden sonra, Bay Hancock'un anıları bazen daha belirsiz. Ama sahne zevki, hatta keşfetme tutkusu hâlâ yerinde.

Seni bu kadar çok oynamaya iten şey ne?

Sevdiğim iş bu, keyif alıyorum. Çalışkanım, zor ama ben bunun için buradayım. İlerledikçe, performans sergilemekten başka bir zevk daha aldım. Seyirciyi gördüğümde gerçekten bambaşka bir şey hissediyorum, sanki hepimiz aynı ailedenmişiz gibi. Hepimiz insanız!

Jazz à Juan sizin için eski bir aile gibi mi?

Evet, çünkü buraya ilk gelişim, 1963'te, aynı zamanda Avrupa'ya ilk seyahatimdi. Orada inanılmaz zamanlar geçirdim. Baterist Tony Williams ve ben, Miles'ın grubunun en genç üyeleriydik. O 17, ben 23 yaşındaydım. Bir süre önce Brigitte Bardot'nun o tur sırasında konserlerimizden birine katıldığını öğrendim. İnanılmaz, değil mi?

Juan'a farklı projeler ve gruplarla sık sık geliyorsunuz. 2015 yılında, bir başka piyanist Chick Corea ile dinleyicilere inanılmaz bir an yaşattınız...

Kariyerim boyunca çok çaldım... O konsere dair hiçbir anım yok. Ama Chick'le [2021'de vefat etti, editörün notu], birbirimizi gördüğümüz ilk andan itibaren özel bir bağ kurduk. Sanki başka anneden kardeşim gibiydi. Her şey hakkında konuşurduk: müzik, teknoloji veya din. O bir Scientologist'ti, ben Budist'im. 1970'lerde birlikte bir albüm kaydetmiştik [Herbie Hancock ve Chick Corea ile Bir Akşam: Konserde, 1978] . Aniden gitmesi şok ediciydi.

Çağdaşlarınızın çoğu vefat etti veya emekli oldu. Sizi çevreleyen müzisyenleri nasıl seçiyorsunuz?

İlk şart yetenek. (gülüyor) Hepsinin kendine özgü bir sesi olmalı ve her gece hem beni hem de seyirciyi şaşırtmayı bilmeliler (1). Sonra, yolda, sohbetler aracılığıyla onların insanlığını keşfetmeyi öğreniyorum.

"Caz" terimi birçok farklı yoruma tabidir. Peki bunu anlamak için ne yapmak gerekir?

Cazda benim için en önemli şey açık olmak, kulaklarınızı açık tutmak. Hayır, aslında en önemli şey kalbinizi açık tutmak.

Zamanla ve benim gibi insanların seni geçmişine döndürmesiyle, ilerlemek zor oluyor mu?

Ama geçmiş beni engelleyen veya ezen bir şey değil. Her zaman, özellikle de hayatımda başıma gelen birçok olumsuz şeyden ders çıkardım. Ve bu, onları başkalarına yardım etmemi sağlayacak bir şeye dönüştürmemi sağladı [diğer şeylerin yanı sıra, 2011'den beri UNESCO İyi Niyet Elçisi] .

Fransız yönetmen Patrick Savey'nin yönettiği Herbie belgeselinde, crack bağımlılığı döneminizi hatırlıyorsunuz. Bu aynı zamanda başkalarına yardım etmek için mi?

Evet, bunu otobiyografimde [ Possibilities , Penguin Editions, 2017, Fransızca yayımlanmamış] zaten dile getirmiştim. Başkalarından daha iyi değilim, biliyorsunuz. Hepimizin iyi ve kötü yanları var. Eskiden buna düşemeyeceğimi düşünürdüm. Maneviyatımdan güç alarak, bu anları kendim hakkında daha fazla şey öğrenmek için bir fırsat olarak değerlendirdim.

1. Etrafında trompette Terence Blanchard, bas gitarda James Genus, gitarda Lionel Loueke ve davulda Jaylen Petinaud var.